De Openingsfuif

Hope knikte toen hij vroeg of het goed ging. 'Heel goed zelfs.' zei ze terwijl ze zijn gezicht bekeek. Het liedje wat nu opstond was redelijk rustig. Ze begon haar heupen rustiger te bewegen.

Plots knalde een jongen tegen Damon aan. Hij struikelde en sleurde Hope mee in zijn val. 'Shit!' vloekte hij. Maar omdat het zo druk was, konden ze niet vallen. Ze werden tegen gehouden door allemaal mensen. Hij stond weer recht en begon te lachen. 'Sorry!' riep hij naar Hope.

Opeens voelde ze een ruk aan haar lichaam en viel bijna. De mensen om haar heen en Damon zorgden ervoor dat ze niet viel. Nadat ze weer recht omhoog stond, net als Damon begon ze ook te lachen. 'Daar kan jij toch niks aan doen?' zei ze met een grijns.

'Ik lag bijna op je!' antwoordde hij. Hij grijnsde. 'Ik ga nog wat drinken halen, jij ook?' vroeg hij. Hij had het nu wel erg warm gekregen.

Hope knikte en probeerde een weg te banen door de drukte. Door het heen en weer bewegen van alle mensen werd ze een paar keer hard naar achter geduwd tegen Damon aan. 'Woeps sorry.' zei ze ondertussen tegen hem. Toen ze bij de bar was wachtte ze tot hij er was.

'Jezus. Wat een gedoe hier!' zei Damon toen ze eindelijk bij de bar waren. Hij bestelde weer hetzelfde en gaf een drankje aan Hope. Hij dronk zelf en het frisse drankje deed wonderen. 'Dat doet goed.' zei hij met een lachje.

Hope lachte toen ze Damon wat op zag knappen door het drankje. Ze nam een paar slokjes. 'Hmm. lekker wat koels tussen al deze hitte.' Ze haalde haar hand door haar haar heen en nam nog een slokje. 'Dus... met wat voor een talent zit je hier?' zei ze om een gesprek te beginnen

"zie je. Klassiek, artistiek: het lijkt op elkaar!" Max knikte overtuigd. Hij schraapte zijn keel en keek op zijn horloge. "Hey, het was heel leuk om met je te praten, maar ik ga nu toch echt kijken of de andere deuren al weer open zijn. En dan ga ik mijn kamer sleutel op halen. Ja, dat ga ik maar eens doen. Doei!" En hij verdween vliegensvlug in de menigte.

'Met tekenen.' antwoordde hij. 'allez, hoop ik toch.' Hij grijnsde en nam nog een slok. 'Jij? Ik denk dansen of zo?'

'Hmm impressive.' zei ze met een lach. 'Niet met dansen nee, ook al vind ik het wel leuk, maar met ontwerpen, van kleding. En ook dat ik soms model sta voor andere ontwerpers, of tekenaars.' zei ze met een glimlach. Hopelijk vind ie me hierdoor niet een huppelkind...

Violett grinnikte weer. "Oke, ik zie je later nog wel eens!" Violett nam afscheid en dronk haar glas leeg. Nu viel er hier helemaal niks meer te beleven.

'Ontwerpen!' riep Damon enthousiast. 'Dus eigenlijk ook tekenen? Dan zitten we waarschijnlijk in dezelfde klas ofzo.' zei hij. Hij dronk zijn glas leeg. 'En model... nou, dat past wel bij je.'

Hope knikte. 'ja wel tekenen opzich, ook als is het niet me aller sterkste kant, vaak ben ik alsnog niet tevreden met me ontwerp op papier, maar in het echt wel.' zei ze. Ze bekeek zijn lach. 'Je hebt een mooie lach.' zei ze vanuit het niks. 'Oh eh sorry. en eh dankje dat je vind dat modellenwerk bij me past.' zei ze terwijl ze een rode blos op haar wangen kreeg. Oh Buddha.

'Een mooie lach? Nou bedankt dat je zegt dat ik een mooie lach heb.' zei hij lachend. 'Weetje, ik heb dat ook dat ik mijn tekeningen 2 keer opnieuw maak voor ik ze goed vind. Ik denk dat meerdere mensen dat hebben.' zei hij serieus.

Hope knikte. 'Graag gedaan' zei ze met een lach. 'en ik denk dat mensen dat wel vaker doen ja, maar meestal heb ik daar het geduld niet voor.' zei ze met een grijns.

'Je hebt geen geduld voor tekenen?' Hij lachte. 'Lijkt me een beetje moeilijk, niet?' Damon zag een leeg krukje en ging erop zitten. Hij wees naar nog een leeg krukje en deed teken dat Hope daar kon gaan zitten.

Hope ging zitten op het krukje waar hij naar wees. 'Raar genoeg eigenlijk wel. Voor mijn eerste tekening heb ik altijd wel het geduld. Ik vind tekenen namelijk heerlijk om te doen, maar dan krijg ik weer inspiratie voor een nieuwe tekening wat ervoor zorgt dat ik mezelf geen rust gun om een tekening opnieuw te maken.' legde ze uit met een grijns. 'Heb jij dat nooit dan?' zei ze terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield.

'Eigenlijk niet.' zei Damon eerlijk. 'Voor mij moet mijn tekening eerst perfect zijn voor ik aan een andere begin, dus... Daarom heb ik nog niet zoveel tekeningen in mijn map.' Hij grijnsde even. 'Ja, ik heb een speciale tekenmap. Jij ook?'

'Hmm goeie eigenschap.' zei ze begrijpend. 'Ik ook ja, al me ontwerpen zitten daar in. Eigenlijk ben ik er best wel trots op, maar wil ik ze op zich allemaal nog een keer perfectioneren.' zei ze met een grijns.

Hij knikte begrijpelijk. 'Maak je de kleren ook zelf?' vroeg hij met een blik op haar kleren.

Hope knikte. 'Soms wel soms niet, alleen als ik er echt tevreden over ben en ik de stof ervoor kan vinden.' zei ze terwijl ze zag dat hij naar haar kleding keek.

'En zijn deze kleren jou eigen ontwerp?' vroeg hij. Dat zou hij wel straf vinden van haar. Het zagen er redelijk dure kleren uit.

Hope schudde haar hoofd. 'Nah, deze heb ik van me moeder gekregen als cadeau dat ik het hierheen gehaald heb.' zei ze met een glimlach. 'Kom anders een keertje kijken wat voor een kleding ik heb. Het is op zich redelijk normale kleding, eigenlijk doe ik inspiratie op door te combineren wat ander aan hebben.' zei ze terwijl ze zachtjes begon te lachen.

'Oh!' riep Damon. 'Geen eigen ontwerpen! Nou, dan kan ik ook ontwerpen hoor.' Damon lachtte. 'Nee, ik zou wel graag je ontwerpen zien.'

Hope lachte even en gaf een vriendelijk duwtje tegen zijn arm. 'Dan wil ik jou teken kunsten ook wel zien zodra je mij nagetekend hebt.' zei ze met een speelse glimlach.