De Openingsfuif

Violett stapte zenuwachtig naar binnen. Ze was sowieso al zenuwachtig omdat ze hier tussen allemaal vreemde mensen stond, maar daarbovenop was dit ook nog eens haar eerste fuif ooit. Je zou voor minder staan schudden op je benen. Ze wrong zich tussen de mensenmassa heen en besloot maar iets te drinken te nemen. Het zag er waarschijnlijk erg suf uit om gewoon aan de kant te staan, zonder een glas in je hand. Ze herkende helemaal niemand en glimlachte bleefd naar zo veel mogelijk mensen. Aan de bar vroeg ze om een simpel glas water.

Hope liep de kantine naar binnen. Terwijl ze rondkeek besefte ze dat ze helemaal niemand kenden. Ze twijfelden om gelijk aan de alcohol te gaan. Hmm... gelijk zo'n indruk is geen goed idee. Ze liep naar de bar en bestelden een cola en liep vervolgens met de cola in haar hand naar de rand van de dansvloer.

Paul vriemelde zichzelf tussen de mensenhoopjes door en kreeg enkele ellebogen in zijn zij. Met een kreuntje floepte hij in een lege plek. Hij besloot hier maar even te blijven staan. Hier kon hij tenminste vrij ademhalen. Alhoewel.. De zaal stonk nu al een beetje naar zwembadoksels.

Bedenkelijk kijkend liep Maxwell de ruimte binnen. Hij rolde de oortjes van zijn iPod om zijn vierde generatie heen en stopte die weg in zijn zak. Maxwell haalde diep adem, en probeerde te ontspannen. De diepe frons in zijn voorhoofd verdween niet terwijl hij richting de bar liep. "Mag ik een glas water asjeblieft?" vroeg hij beleefd. Hij zag verschillende figuren die al aan de drank waren, of al heel erg aangeschoten tegen de muur aan hingen. Dat was geen stijl, vond Maxwell. Het is een openingsfeest, dan behoor je een nette indruk te maken. Met zijn rug tegen de bar aan bekeek hij ernstig de mensen die op zijn school zaten, en hij vroeg zich af wat de mensen voor talenten hadden.

Chera had iets heel simpels aangetrokken, en zag er niet echt speciaal uit. Stel je voor dat ze op zou vallen, dat zou natuurlijk een ramp zijn! Ze twijfelde even of ze zich door de menigte zou wurmen om wat drinken te halen, maar uiteindelijk besloot ze het maar gewoon te doen. Aan de bar zat je immers veilig, je hoefde alleen maar te zitten en te drinken, en gelukkig niet te dansen. Niet dat ze niet kon dansen, integendeel, ze was er zelfs best goed in, ze durfde het gewoon simpelweg niet. Eenmaal bij de bar aangekomen bestelde ze gewoon een cola. Alcohol was namelijk niet echt Chera's ding.

Violett, die in normale omstandigheden helemaal geen problemen had met haar evenwicht, werd van her naar der geslingerd. Op dit moment haatte ze haar tengere figuur. Als ze een meter breed was geweest, stond ze nu niet heen en weer te bengelen tussen zweetoksels en glazen bier. De drukte had zich naar de bar verplaatst en Violett had nog niet 1 slok kunnen drinken van haar eigen glas. Telkens als ze net haar lippen aan haar glas zette, vond iemand het grappig om een kettingduw te veroorzaken. Violett werd er ontzettend geïrriteerd van en kwam tot de conclusie dat ze het 'fuiven' niet gemist had.

Maxwell stond veilig opgedekt en kreeg zo geen stoten van jongens die dachten hier de toon te kunnen zetten. Hij dronk zijn glas snel leeg en zuchtte. Waarom konden ze niet gewoon een kennings makings ontbijt doen? Een toespraakje, eten en naar de kamers toe. Maxwell zag verschillende figuren die waarschijnlijk het zelfde als hem dachten, en vriendelijk knikte hij enkelen van hen toe.

Dorst kreeg hij er zonder twijfel wel van. Het leek Paul wel een goed idee om zich naar de bar te verplaatsen. Dan kon hij wat te drinken nemen en misschien ontmoette hij wel een mens of twee.
Na een lange en kronkelige tocht door het donker, bereikte hij uiteindelijk de bar. Jammer genoeg was het ook hier niet echt rustig meer. Terwijl hij probeerde iets te bestellen, duwde iemand hem aan zijn linker kant en kwam bij half op de voeten van een meisje te staan. "Oeps, sorry hoor!" Schreeuwde Paul boven de muziek uit.

Lichtelijk nerveus stond Hope van haar ene voet op haar andere te wippen. Ze kon er niet tegen dat ze niemand kenden en ze kon er al helemaal niet tegen dat niemand elkaar leek te kennen. Terwijl ze haar blik op iedereen in de ruimte wierp zag ze dat veel mensen alleen maar een beetje naar elkaar stonden te lachen en dat sommige langzaam een gesprek begonnen. Hope zuchten.

"Au," zei Chera kort terwijl ze voelde dat iemand op haar tere voetje ging staan. "Pas op waar je stampt," zei ze tegen de jongen die haar voet zojuist had weten te muteren voor de rest van haar leven. Er zat een rood plekje op. Vreselijk.

Maxwell zuchtte. Hij had zijn tijd veel beter kunnen besteden. Hij had in de studio kunnen zitten, maar helaas waren alle deuren gesloten, behalve de kamers en de kantine. Het enige probleem was dat hij zijn kamer nummer nog niet wist en de receptie ook dicht zat. Verbittert keek hij in zijn lege glas.

"Sorry?" Schreeuwde Paul nog wat luider. Misschien had ze het niet gehoord? Hmm.. Nog steeds geen reacties. "Ik zei sorry!" Gilde hij nu luidkeels.

"WAS HET BESCHADIGEN VAN MIJN VOET ALLEEN AL NIET GENOEG? NU ZIJN MIJN OREN OOK NOG BESCHADIGD!," schreeuwde ze terug naar de jongen met de grote stampers.

Violett werd het beu om het worstje in de hotdog te zijn. Ze gaf de jongen, die haar met alle plezier aan het pletten was, een knietje en struikelde half naar de bar, waar ze zich stevig aan vasthield. Zo! En nu zou ze hier blijven staan voor de rest van de avond. Hopelijk duurde deze grap niet te lang.

Verbaasd keek Maxwell naast zich. Een meisje met lang blond haar stond opeens naast hem, en hij had geen idee waar ze vandaag gekomen was. Hij glimlachte onzeker naar haar, en keek toen weer strak voor zich uit. Hij schraapte zijn keel en deed alsof hij ergens met interesse naar keek.

"DOE NORMAAL!" Schreeuwde Paul terug, een beetje verschoten. Geen flauw idee wat hij net zei of waar het op sloeg, maar hij had gewoon zin om terug te roepen.

"IK DOE NORMAAL, MENEER BIGFOOT," schreeuwde ze terug. "MAAR ALS WE ZO DOOR BLIJVEN SCHREEUWEN, ZIJN STRAKS M'N VOETEN, M'N OREN, EN ÓÓK NOG EENS MIJN STEM NAAR DE KLOTE."

Hope keek richting de bar. Ze zag twee mensen opvallend hard naar elkaar schreeuwen. Ze grijnsden even. Vervolgens liet ze haar blik langs alle kleding die mensen aan hadden. Zolang ze hier was kon ze toch wel even inspiratie op doen voor haar volgende outfit.

Violett zuchtte opgelucht. Eindelijk kon ze eens langer dan twee seconden doodstil staan. Misschien kon ze nu zelf een slokje drinken! Ze keek even om zich heen, glimlachte kort naar de jongen waar ze naast bleek te staan en zette snel het glas aan haar mond. Het was eerst voller geweest... Maar de helft van het water lag nu ergens op de grond te verdampen. Eén slokje... Twéé slokjes...Dr- Maar nee hoor! Een jongen gelijkend op een walrus besloot dat hij ook maar eens iets ging drinken en duwde iedereen aan de kant, hopla tegen Violett waardoor het glas omkieperde en het water op de broek en de schoenen van de jongen naast haar terecht kwam. "Oh.." Violett bekeek de schade even. Ai! "Sorry! Ik was aan het drinken en opeens- Nouja het is ook zo druk en ik kon er niks aan doen! Sorry! Moet ik iets halen om je droog te vegen of...?"

"OKE DAT IS EEN-" Paul stopte met gillen en trok een scheve kop. "Ik bedoel.. Dat is een goed idee!"

Maxwell sprong achteruit toen het water zijn broek raakte. Shit shit shit. "Nee, nee! Droogt vanzelf op. Het is maar.. water gok ik?" Hij veegde even over zijn broek heen, maar het had toch geen zin. Hij fronste diep, en keek toen naar het meisje. "Ja, het is inderdaad erg druk. Kennismakings feest, noemen ze het dan. Nou, er is nog niemand naar me toegekomen om zich voor te stellen," mopperde hij. Hij schudde zijn hoofd.

"Geweldig feest hé?" zei ze sarcastisch. Ze was absoluut geen feestbeest, en was hier dan ook alleen maar heengegaan omdat ze zich een soort van verplicht voelde om te gaan.

Violett beet schuldig op haar lip. "Ja, het was water hoor." Knikte ze. Ze duwde het glas maar terug op de bar en draaide zich terug om. "Daar is het ook veel te druk voor. Deze zaal is veel te klein voor zoveel mensen!" Ze keek even rond en zag dat het duwen minder werd. Goh, natuurlijk moest er haar eerst nog zoiets genants overkomen. Typisch! "Enig idee wanneer het gedaan is?" Ze keek schuin omhoog naar de eerste normale mens vanavond.

"Zo slecht is het toch nog niet?" Vroeg Paul fronsend. Oke, wat zweterig en niet zonder vertrappelingsgevaar.. Maar voor de rest vond hij het wel een puik feest! Goede muziek, goede sfeer. Je weet wel.