Kamer van Ivory, Maxwell en Paul.

Ik weet niet hoe hij eruit ziet. Waarschijnlijk heeft ie drie bedden!

Paul was zijn kamernummer en sleutel gaan vragen en droeg zijn tassen nu naar boven. Hij had zijn goeie oude schildersezel helemaal uit elkaar gehaald en wilde hem nu netjes terug in elkaar schroeven. Alleen was hij niet zo handig. Het uit elkaar halen van dat ding had hem dagen gekost. Gelukkig kon hij in tussentijd ook wel schilderen op een ezel van de school. Het kwam allemaal wel goed.

Chera had Paul zien sjouwen met zijn tassen op de gang. "Paul? Heb je soms hulp nodig?" vroeg Chera.

Paul keek achterom en zag Chera staan. "Oh, hey!" Hij liet zijn tassen vallen en liep naar de deur. "Cool, we zitten dus op dezelfde gang. Maar ehm, nee ik heb niet echt hulp nodig. Denk ik. Jij wel?"

Max had zijn kamer troep opgevraagd en liep nu richting de kamer. Het eerste wat hij merkte was dat er drie bedden stonden. Great. Nu zat hij niet alleen overdag, maar ook 's nachts met mensen opgescheept. Hij zag een jongen in de kamer zitten. "Hi.. err.. ben jij mijn kamer genoot?"

Een andere jongen trok Pauls aandacht. "Hallo. Ehm, ja dat lijkt er wel op." Antwoordde hij. Paul duwde snel met zijn voet zijn tassen weg bij de deuropening, straks struikelde iemand er nog over. "Ik ben Paul. En dat is Chera." Hij besloot haar ook maar meteen voor te stellen.

Max keek van de jongen naar het meisje en weer terug. "Ik ben Maxwell. Waarom zijn er drie bedden? Slaapt zij ook bij ons?" Max kon geen tassen vinden die van een meisje zouden kunnen zijn, wat hem in verwarring bracht. Hij haalde zijn schouders op en liep naar een van de bedden die hem het beste leek. Nu hij met mensen op kamers moest, vond hij best dat hij recht had om het beste bed te hebben. Hij zette zijn tassen op het bed en plofte er zelf naast.

Met een grote rugzak, eenschoudertas, een laptoptas én een grote hutkoffer kwam Ivory de kamer binnenzeueln. Wow, vol hier? Ze vroeg zich af wie van deze drie mensen hier niet hoorde, aangezien er 3 bedden waren en ze toch best zeker was dat een daarvan van haar was. Ze zette haar spullen bij het nog niet ingenomen bed en glimlachte bemoedigend naar de mensen in de kamer. "Hoi, ik ben Ivory! Wie van jullie zijn mijn roommates?" Ze keek stralend rond, blij dat ze op deze manier al wat mensen kende. Ze vroeg zich af of ze een hand moest uitsteken of niet? Nouja, ze keek wel wat de anderen deden. De jongens hier waren niet eens zo lelijk, dat viel ook nog wel mee, en het meisje zag er ook best vriendelijk uit. Misschien had ze geluk gehad voor de verandering!

"Nee, zij niet." Paul draaide zich even om en zwierde zijn tassen op een bed. Net op dat moment kwam er een meisje binnen. "Oh, hallo. Ik ben Paul." Hij was even verward omdat er blijkbaar een meisje bij hen op de kamer kwam. Paul wist niet eens dat dat kon. Maar hey, leuk toch!

Max keek om, en een meisje stond in de deur opening. "Hey, ik ben Maxwell. Zitten we met een meisje op de kamer?" Veward keek hij van Paul naar Ivory en weer terug. Hij haalde toen zijn schouders op en haalde zijn bladmuziek uit een van zijn weekendtassen. Nadat hij zjin hele tas had uitgepakt keek hij weer naar de mensen in de kamer. "Zo," zei hij aarzelend.

Ivory lachte breed naar de jongens. Het meisje zei niets, dus hoorde hier blijkbaar niet, wat betekende dat zij, Ivory, twee jongens als roommates had. "Now that's pretty strange," zei ze, terwijl ze zich ontdeed van haar jas en sjaal. De ene jongen had al een van de tassen uitgepakt en zat met een papiertje in zijn handen. "Wat is dat?" vroeg ze, niet eens alleen om beleefd te doen. Ze vroeg zich af met welke talenten de anderen op deze school zaten - misschien deed Maxwell ook aan schrijven?

Max keek van Ivory naar zijn schrift en weer terug naar het meisje. "Eh, mijn muziek," zei hij trots. Het was een van zijn beste composities waar hij nu naar keek, en waar hij geen fouten meer in had zitten. Het was zijn meesterwerk, tot nu toe.

Paul begon alvast met uitpakken. Want hij had best wel een uitgebreid garderobe en hij wist dat hij zich niet thuis zou voelen voordat al die dingen netjes in de kast lagen. Hij trok de kastduren open en kwam tot de ontdekking dat de kast... Klein was. Paul zuchtte hoorbaar en begon met puzzelen. Broeken hier, schoenen daar? Of omgekeerd? En waar moesten zijn toffe t-shirts dan? En hemden?

Muzieeeeek! Ivory's ogen begonnen te stralen en ze ging naast Max op het bed zitten. Ze leunde tegen zijn schouder aan om het blaadje te kunnen bekijken. Ze kon best een beetje noten lezen en het zag er goed uit - wat ze ervan begreep in ieder geval. "Kan je het laten horen?" vroeg ze enthousiast, terwijl ze weer recht ging zitten. De Paul-jongen zou ze later wel ondervragen.

Paul zwierde het ene kledingstuk na het andere de kast in. Wel netjes opgeplooid natuurlijk, dat altijd! Hij keek even over zijn schouder toen Ivory iets van muziek gilde. Hij besloot maar even sociaal te doen en te kijken wat er gaande was. Och.. Een blaadje vol noten. Oke, daar had hij niks aan. Paul was alles behalve muzikaal en hij kon geen enkele nooit lezen of zelfs maar spelen op eender wel instrument. Nee, het was gewoon niet voor hem weggelegd.

(Ze gilde het niet hoor ahahha XD)

Als Paul haar kant opkijkt lacht ze breed naar hem. "Dus Max maakt muziek, en wat doe jij dat je op deze school terecht bent gekomen?" vraagt ze nieuwsgierig. Misschien doet hij wel schrijven net als zij!

(Nou en er stond een uitroepteken! XD ik kan er niks aan doen dat ik half blind ben =( )


"Ik maak met onschuldige litertjes verf en een al even onschuldige verfborsteltjes met kietelige varkenshaartjes met de ondersteuning van een stabiele ezel een afbeelding, een spiegeling van mijn ziel!" Paul plofte op het bed en grijnsde. "Of ik smeer wat troep op een doek en noem het dan kunst."

"Oh tof!" zegt ze met fonkelende ogen. "Mag ik eens zien? Misschien kan ik het gebruiken als inspiratie - als het meer is dan wat klieders" voegt ze er met een grijns aan toe. "Ik doe schrijven. Tis niet echt een groot of bijzonder talent maar ik ben blij dat ik hier mag zijn."

"Ehm... Ik zou je graag iets laten zien hoor. Maar bij gebrek aan tassen kon ik niks meenemen dat ik gemaakt had. Dus ik zit momenteel zonder creaties." Paul keek moedeloos naar de tas met al zijn verfdingen. Hij had al zeker een week niets meer geschilderd. Hij was gewoon leeg. Zijn ziel was leeg!

"Awh, echt zielig!" Ze kijkt even naar Max die weer op is gegaan in zijn muziek. "Zullen we iets gaan doen?" vraagt ze dan aan Paul met een stralende lach. Hij lijkt zo zielig ineens!

"Het leven van een kunstenaar kan zo hard zijn." Paul fakete een snif en sprong toen recht. "Ja, graag! Wat wil je gaan doen? Alles is goed voor mij hoor." Hupsiedupsie, een brede glimlach ploefte op zijn gezicht.

"We kunnen ehhh ehh ehh.. Naar de stad gaan? Ze hebben vast al wel ijsjes daar!" zegt ze blij. Ze is gek op ijsjes hihi, vooral hele grote ijsjes. Ze is nog nooit in de stad geweest ofzo, maar het is vast niet moeilijk om ijs te vinden :3

"Oke! Maar ik heb talent voor verdwalen, just warning you......." Paul trok een scheef gezicht en stapte de gang in. "Hm. Langs waar is de uitgang?" Hij keek even snel weer terug naar Ivory en probeerde zich te oriënteren. "Ohja! Ik kwam van daar. Oke, die kant dus."

Ze grijnst en loopt hem maar achterna. Zij is nou ook niet bepaald een navigatiewonder ofzo. "Houd je van ijsjes?" vraagt ze terwijl ze naast hem gaat lopen.

Max had graag wat van zijn muziek laten horen, maar zijn kamer genoten waren al vertrokken. Hij glimlachte gelukzalig terwijl hij op stond, en een studio ging zoeken.