De eerste studio.

Er zijn meerdere studio's. In elke studio heb je verschillende dingen staan: je hebt een schrijf/teken tafel, een paar instrumenten en in sommige staan zelfs schilder ezels!

Max liep stralend naar binnen. Zijn ogen vonden al snel de synthesizer en hij liep er vlug heen. Terwijl hij zijn schrift in de houder zette, zorgde hij ook dat de synthesizer goed was ingesteld. Hij knakte zijn vingers en nam toen plaats achter het uitgebreide keyboard.

Half huppelend liep Ivory door de gang naar een van de studios. Wat tof dat die hier waren zeg! Ze hoopte dat ze in een keer de goede zou vinden, eentje met een schrijftafel, maar er waren er zoveel dat ze daar niet zeker van kon zijn. Op goed geluk deed ze de deur van de eerste studio open, om daar een jongen aan te treffen. Ze wilde de deur alweer dichttrekken toen ze plots de jongen herkende. "Hey roomie!" begroette ze Maxwell, terwijl een grote glimlach op haar mond verscheen. "Whatcha doinnnn'?"

Max keek op bij het horen van een stem. "Eh..." Max keek naar het keyboard. "Ik bak een taart," zei hij glimlachend. Waar leek het op? Hij zat niet voor niets hier achter de synthesizer.

"Lekker, mag ik ook?" zei ze met een achterlijk brede grijns. Ze liep naar hem toe en ging naast het grote dinges apparaat op de tafel zitten. Ze snapte nog steeds niet waar dat dinges nou eigenlijk voor was, maargoed, het enige wat ze wist van moderne technologie was telefoneren en computer-gebruik.

"Yeah sure... roomie," zei Max grijnzend, en hij toetste een toon in, die lang weergalmde in de kleine ruimte. Hij keek op het blad met zijn noten. "Wil je wat horen?" vroeg hij gretig, hopend op een Ja.

"Als je wil.." zei ze, naar buiten kijkend. Opeens was ze een beetje verlegen. Ze vond het vreemd dat hij zo graag zijn werk deelde met anderen. Haar schrijfsels hield ze altijd zeer geheim, alleen bestemd voor haar en onbekenden die in juries zaten. Ze vond het toch een stukje van haar ziel, en daar was ze altijd erg voorzichtig mee. Maar misschienw as dat met muziek anders? Muziek was immers bedoeld om met iedereen te delen, en schrijven was dat vaak niet.

Max' ogen glimden op, en vrolijk sloeg hij de bladzijdes van zijn schriftje om, naar zijn beste compositie. Toen zijn vingers de toetsen raakten, sloot hij zijn ogen en verloor hij zichzelf in zijn compositie. Waarschijnlijk zou hij zich straks schamen, dat hij zich zo gedroeg terwijl er iemand bij was, maar hij kon er niets aan doen. Hij raakte voor het eerst in dagen weer een instrument aan.

Ivory observeerde hem geconcentreerd. Ze keek naar zijn handen zoals ze over het toetsenbord bewogen, keek naar de intense uitdrukking op zijn gezicht, naar de complete passie waarmee hij in zijn werk opging. Wow. Dat was het voordeel van een deelbaar talent, dat je er zo compleet in op kon gaan. Natuurlijk was zij gefocust op haar schrijven, maar zo'n gevoel als ze bij Max zag had ze nog nooit zelf ervaren. Ze wachtte geduldig tot hij klaar was, genietend van zijn muziek en van hem, zoals hij daar zat.

Na enkele minuten kwam Max weer uit zijn trance, en hij keek opzij naar Ivory. "oh," bracht hij langzaam uit, alsof hij vergeten was dat ze daar had gezeten. Hij keek haar lang en twijfelend aan, niet wetend of hij nu wat zeggen moest.

Ze probeerde haar gezicht weer terug te plooien in de brede glimlach die ze hiervoor had gehad. Dit was een vreemde uitdrukking dacht ze, bijna aanbidderig ofzo. Ze keek de andere kant op en ging met een hand door haar haar. "Dat was mooi," zei ze, zacht maar toch duidelijk verstaanbaar.

Maxwell lachte breed. "Dankje! Het is een hele oude compositie van me, van toen ik nog bezig was met klassiek," legde hij vlug uit. Hij keek nieuwsgierig naar haar. "Jij schrijft, toch?"

"Klopt," zegt ze en ze kijkt hem weer aan. Een spoor van haar brede glimlach komt weer terug. Kom op, zo eng was het niet. "Wat wil je bereiken met je muziek?" vraagt ze, oprecht geïnteresseerd. Ze windt een lok van haar allang gekrulde haar om haar wijsvinger.

(denk aan de verleden tijd. XD)

Even dacht Maxwell na. "Ik wil dat mensen naar mijn muziek luisteren," zei hij toen simpelweg. "Dat ze nadenken over mijn muziek. Ik wil wereldhits maken." Max knikte.

"Dus als ik over 5 jaar naar een feestje ga, staat iedereen los te gaan op jouw nummers?" grpte ze met een knipoog. Het zou wel heel leuk zijn trouwens. Dan had ze zomaar connecties met de grote 'DJ Max'.

Max ogen begonnen te twinkelen bij haar woorden. "Misschien nog wel eerder," zei hij lachend. "Maar ach, we zien wel wat de wereld mij te bieden heeft. Misschien kan ik zelfs regelen dat ik hier een keer op een feestje mag draaien."

"Dat is vast niet moeilijk om te regelen!" zei ze enthousiast. Misschien dat zij dan ook wel naar het feestje zou komen. Schoolfeestjes waren meestal niet zo leuk, doodsaai, slechte muziek, veeel te veel drank.. Maar als Max zou draaien dan was er in ieder geval al 1 van de problemen opgelost Voor een moment wenste ze dat ze ook een talent had dat ze met mensen kon delen, waar ze mensen vrolijk mee kon maken. Maar haar verhalen werden niet gepubliceerd en haar boek.. Dat boek zou nog wel een paar jaar op zich laten wachten.