De creatieve kamer

Een grote ruimte, met veel dingen waarmee bijna iedereen z'n talent kan beoefenen.

Damon liep met zijn boekentas de kamer in. Hij liet zijn ogen door de ruimte gaan. Hij was groot, voor iedereen bedoeld, maar nu was hij helemaal leeg. Damon glimlachte. Hij liep naar een grote tafel, waar allemaal spulletjes op lagen. Hij haalde zijn tekenblok uit en zoog denkend op zijn potlood. Wat zou hij eens tekenen?

Hope liep met niks de kamer in, ze was gewoon aan het rondzoeken geweest door de hele school naar een leuke ruimte, die ze hier had gevonden. Ze zag Damon zitten maar besloot pa wat te zeggen als hij wat zei. Ze pakte een blaadje, en een potlood en begon rustig op een kruk zittend te schetsen.

Damon keek op toen iemand aan de tafel kwam zitten. Het was dat ene meisje... hoe heette ze ook al weer? Iets met een 'h'... 'Hope!' riep hij plots en hij glimlachte. 'Hoi Hope.' zei hij toen iets stiller. 'Kom je ook tekenen?' Oke, stomme vraag, wat kwam ze anders doen?

Ze hoorde dat Damon haar naam riep. Ze lachte even. 'Heei Damon.' zei ze met een grijns op haar gezicht. Hope knikte. Ze hield zich in om te zeggen wat anders. ´Jij ook?' zei ze maar om zijn opmerking een beetje weg te dimmen.

'Jep.' Hij grijnsde. 'Ik weet al perfect wat ik ga tekenen.' zei hij met een mysterieus glimlachje. Hij boog zich weer over zijn blad en begon weer te schetsen. Soms had hij de irritante gewoonte om te gaan neuriën als hij tekende en hij moest echt zijn best doen om niet te gaan neuriën. Hij zuchtte stil.

Ze lachte even en ging tegenover hem zitten. Ze keek naar zijn gezichtsuitdrukking. Leuk om te zien. Ze pakte haar spullen en begon wat te schetsen. Ondertussen hield ze met 1 oog in de gaten wat hij aan het doen was.

Damon keek subtiel op en hij zag dat ze naar hem keek. 'Shit.' mompelde hij en hij keek weer naar zijn blad. Hoe moest hij haar nu tekenen als ze naar hem bleef kijken? Hij wou het als verassing doen! Hij waagde het nog een keer en keek nog eens op. Ze was nog steeds aan het kijken.

Hope zag hem steeds kijken. Ze lachte even en besloot toen maar weer aan haar tekening te gaan. Ze was druk bezig met een jurkje, gecombineerd met een leuke ketting. Ze was net bezig om de eerste kreukels erin te tekenen.

Damon begon met haar gezicht. Af en toe keek hij op om naar haar te kijken. Hij wist nu al hoe hij haar zou tekenen. Na een tijdje kon je al een gezicht herkennen. Hij hoopte dat ze nog even bleef zitten, want een gezicht alleen trok op niet veel. Hij stopte even met tekenen en keek naar zijn blad.

Hope was ondertussen al redelijk ver met haar tekening. Ze zag hoe gefocused Damon bezig was en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Daarvan kreeg ze inspiratie. Ze gumde een paar dingen uit en besloot om een perfect ontwerp neer te zetten voor de eerste keer.

Damon was bezig aan haar haar. Ze had heel gemakkelijk haar om te tekenen. Het viel los over haar gezicht. Als ze nu een klein beetje naar rechts zou gaan, dacht hij. Hij kon het toch moeilijk vragen? Hij stopte even met tekenen. 'He! Kijk daar!' riep hij plots en hij wees naar het raam links van hem, rechts voor haar dus. In de hoop dat ze een beetje ging verzitten.

Toen ze Damon hoorde roepen keek Hope gelijk naar rechts. Ook draaide ze haar lichaam mee. Ze bleef even kijken. Ze draaide alleen haar gezicht terug. 'Wat is er dan?' zei ze terwijl ze alweer zoekend naar rechts keek.