De Kantine

Met witte pilaren, zwarte tafels en zwarte houten stoelen.

Vrolijk fluitend liep Max de kantine in. Hij pakte een dienblad en liep langs de bali, eten opscheppend. Hij nam een paar bolletjes, een salade en een groot glas melk. Met zijn volle dienblad liep hij naar de enige lege tafel die er nog was en ging daar koos alleen zitten.

Waarom Elyse naar de kantine ging wist ze niet, ze had geen honger dus ze zou toch niks eten.
.. Oke, misschien een beetje honger, maar wat maakte het uit?
Zonder op of om te kijken pakte ze een glas water en wilde ze naar de laatste lege tafel lopen, toen ze merkte dat meneertje arrogant daar al zat. Ze besteedde verder geen aandacht aan hem en ging gewoon op de vensterbank zitten, haar benen opgetrokken. Misschien was mensen kijken nog een beetje interessant hier.

Met een geamuseerde blik volgde Max de bewegingen van het ochtend humeur meisje. Ze had duidelijk eerst aan de tafel willen gaan zitten waar Max zat, maar was uiteindelijk toch van richting veranderd. Max grinnikte terwijl hij zijn bolletjes naar binnen propte. Waarom at mevrouwtje ik-ben-snel-geïrrteerd niets? Zou ze anorexia hebben? Max keek bedenkelijk in haar richting, in gedachten verzonken.

Elyse had heus wel door dat de jongen aan het staren was, en staarde dan ook geïrriteerd terug. Er waren genoeg mensen hier die hij in de gaten kon houden, dus hij kon haar heus wel met rust laten? Ze had echt geen behoefte aan gestaar, pff. Eerst die tafel inpikken en dan ook nog staren. Wie had hier ook alweer geen manieren?

Maxwell bracht automatisch zijn broodje naar zijn mond, en nam een hap. Diep in gedachten kauwde hij en slikte hij het hapje door. Langzaam drong het tot hem door dat hij aan het staren was naar monster. Max schudde zijn hoofd licht en keek geschrokken naar Elyse. Ohjee, ze leek boos. Voorzichtig glimlachte hij, om zich te verontschuldigen.

Het enige wat Elyse deed was de jongen nog een geïrriteerde blik toewerpen en haar gezicht daarna weer wegdraaien. Hadden ze hem nooit geleerd dat staren onbeleefd was met zijn manieren? Die stomme glimlach van hem maakte het heus niet goed hoor. Hopelijk krakte zijn stoel zo door. Ofzo.

Beteuterd keek Max naar zijn brood. Waarom was ze zo haatdragend? Was ze vroeger mishandeld door haar ouders? Misschien kwam het ook wel doordat ze honger had. Iemand die zo dun is móet wel honger hebben. En hongerige mensen zijn altijd humeurig. Waarom bleef ze zo in het verleden hangen? Wat een zeikerd. Geïrriteerd scheurde hij een stukje van zijn bolletje af en propte dat demonstratief in zijn mond.

Elyse wilde net weer opstaan toen ze opeens iets nattigs over zich heen voelde komen, en merkte op hetzelfde moment dat haar witte T-shirt nogal.. rozig werd en haar haren nogal plakkerig. Vlak boven haar stond een grijnzende idioot, en nog iets verder een tafel waar nog meer van dat soort mensen aanzaten. Elyse had nog niet eens de kans gehad om te knipperen of de gozer was alweer terug gelopen.
Verbijsterd staarde ze hem na, haar gezicht vol woede en verbazing. Het was ook pas toen dat ze doorhad dat er nogal wat mensen naar haar aan het staren waren en snel stond ze op en liep ze gewoon de deur van de keuken in, wat dus de verkeerde was. Great. Waar kon ze zich nu weer afspoelen?
Het was vast zo'n stomme streek van het arrogante kind. Waarom anders zou iemand zoiets doen?!

Max sprong op vlak nadat Elyse weg was gelopen. Waarom deden die jongens dat? Hij keek kwaad hun richting uit, alsof ze daar bang van zouden worden. Toen liep hij vlug achter Elyse aan. Toen hij haar vond in de keuken, keek hij haar peinzend aan. "Ik wist niet dat je zo snel al de bully van de school tegen je kon werken." Hij pakte een doekje die hij onder een kraan hield, en bood hem aan haar aan.

Elyse hoefde zich niet om te draaien om te horen van wie die stem afkwam, maar als automatisch deed ze het toch. De bully van de school, hmm? "Wie? Jou?" vroeg ze hem, er nog steeds van overtuigd dat hij het geregeld had. "Je had ook gewoon zelf naar me toe kunnen komen."
Zonder verder iets te zeggen pakte ze de natte doek uit zijn handen en begon met het schoonmaken van haar trui. Natuurlijk had het niet veel zin, gezien haar haren ook nog drupten, maar wat maakte het ook uit. Het ging er toch niet zomaar uit.

Max trok een wenkbrauw op. "Ik ben geen bully. Jij ben de enige persoon die mij niet mag, mevrouwtje ochtendhumeur." Nonchalant leunde hij tegen de kast. Hij keek haar aan. Waar de heck had ze het over? "Waarom zou ik naar jou toekomen als jij me niet mag?"

"Ja vraag dat maar aan die gast van net he?" kaatste Elyse gelijk terug. Alsof ze hem wel mocht? "Ik ken hem niet eens, waarom zou hij zoiets doen? Lijkt me vrij onwaarschijnlijk nietwaar? Wat me minder onwaarschijnlijk lijkt is dat hij het hem liet doen, jij mag me niet, klinkt logisch toch?" ratelde ze vervolgens aan één stuk door zonder pauzes. "Gebruik de volgende keer dan verdomme in ieder geval water want arhgjksjfhfdk dit gaat er niet meer uit." Haar haren voelden vies, evenals haar trui en broek. Fijn, echt heel heel fijn was dit.

Ongelofelijk keek Max het meisje aan. Toen schudde hij zijn hoofd. "Jij.. Hoe kom je in godsnaam bij zulke rare ideeën? Wie bedenkt nou zoiets?! Ik ken je niet eens goed, ik weet je naam niet eens. Waarom zou ik zo iets lulligs doen?" foeterde hij. Wat dacht ze wel niet van hem? "Jij kent mij ook duidelijk niet, want het enige waar mee ik me bezig hou, is muziek. Wat boeit mij het nou dat je een probleem met mij hebt, dan hoef ik jouw kleding nog niet voor te verneuken. Als ik nou een probleem met jou zou hebben, dan zou het pas logisch zijn. Ik heb geen probleem met jou. Je moet niet zo in het verleden blijven hangen." Hij hijgde van het snelle praten.

".. Die jongen kent me heus ook niet hoor," ging Elyse koppig door, natte, plakkerige haren uit haar gezicht vegend. Zonder nog iets te zeggen stroopte ze haar mouwen een beetje omhoog, liep ze naar de wasbak toe en probeerde daar door haar haren een beetje onder de kraan te houden en met haar handen erdoorheen te gaan het vieze spul eruit te krijgen. Gemeen, dat was het.

"Hij kent niemand die hij pest. Dit gebeurt heus niet nog een keer. Hij vond jou gewoon een makkelijk doel wit. Een meisje dat alleen zit in een vensterbank." Max liep naar haar toe. "Kan ik ergens mee helpen?" vroeg hij.

"Ik was heus niet makkelijker voor hem dan voor jou hoor," hield Elyse vol. "En nee, het lukt wel zo." Haar zin was nog niet afgemaakt of ze trok snel haar hoofd weg. "Ja hoor, wordt het natuurlijk opeens ijskoud. Super. Echt." Bah, vandaag was echt een slechte dag.

"Jammer dat ik tien tafels van die jongen af zat en hem nog nooit gesproken heb," zei Max droog, terwijl hij een kast open trok en een droogdoek er uit haalde, en hem naar Elyse wierp, zodat zij haar haren opdrogen kon. Ondertussen trok hij zijn vest uit - hij had nog een t-shirt aan van Vans - en hield dat voor haar neus. "Tenzij je voorschut wilt lopen met rode vlekken op je shirt, zal ik als ik jou was dit vest maar aantrekken. Wees niet zo koppig en vergeet gewoon wat er gister is gebeurd."

Hoewel tegen haar principes in pakte Elyse de handdoek aan en probeerde haar haren te drogen, maar schudde haar hoofd toen hij haar ook nog zijn vest aanbood. "Nee dankje, ik red mezelf wel zonder." Zijn vest aannemen ging toch echt wel te ver, hoe voor schut ze ook stond en hoe koud het ook was.

Max bleef het vest voor haar neus houden. "Als jij bekent wil staan als het meisje met de roden vlekken op haar shirt-ahhaha, dan moet je vooral dit vest niet aannemen," zei hij, rollend met zijn ogen. "Je bent zo koppig!"

"Dat sta ik toch al, hmm?" vroeg Elyse, gevolgd door haar o-zo-bekende nepglimlach. Echt wel dat iedereen het voorval van net gevolgd had, daar zou het vest van de jongen heus niks aan veranderen. Daarbij was de jongen een stuk groter en zou het vest haar veel te groot zijn, maakte ze er nog een blunder bij? En dan was het dus ook nog eens tegen haar principes, mooi niet dat ze hem aannam.

"Hmm, je zal wel gelijk hebben." Hij trok het vest weer aan en keek haar grijnzend aan. "Zo leer je elkaar nog eens kennen? Volgende keer maak ik een blunder, dan mag je mij leren kennen." Zijn ogen twinkelden vol op.

Pardon? "Ik noem dit niet echt een blunder, maar goed." Oke, ze had er precies hetzelfde over gedacht, maar het was niet eens haar schuld hoor, ze had niks fout gedaan? "Kan niet wachten." Goed, ze was misschien een beetje hard, hij had haar overigens proberen te helpen. Maar hij zou zich heus ook wel zo gedragen hebben.

Max haalde zijn schouders op. "Blunder, vernederend moment, boeie." Max grijnsde. "Ik ook niet," zei hij lachend. Hij keek even op zijn mobiel naar de tijd. "De pauze is voorbij dus de meeste mensen zullen wel naar hun les zijn nu. Je kunt nu veilig terug lopen denk ik."

Ik ook niet. Whut?! Waarom zei hij dat nou weer! Een lichte frons ontstond op Elyse' gezicht, maar al snel vormde haar standaard uitdrukking zich weer. "Okay.."
Met haar vingers probeerde ze haar natte haren een beetje in model te krijgen, maar goed werkte het niet. "Dan ga ik maar naar de douches.. denk ik." Waar die ook mochten zijn!?