De gangen ~

Grote versierde, orginele muren zijn het kenmerk van deze grote gangen.
Door de hele school is dit onderdeel.

Met haar hand over de muren glijdend liep Hope door de gangen. Het liep tegen 10 uur 's avonds aan en het was zo goed als leeg. De gangen waren redelijk donker, behalve een paar vrolijke lampen. Denkend over alles liep ze rond.

Maxwell liep met zijn koptelefoon op door de gangen. Zijn hoofd deinde zachtjes mee op de muziek, en hij besloot dat hij binnenkort toch echt de studio in moest. Hij zag een ander blond figuur door de gangen lopen, maar voor de rest was het redelijk dood.

Hope zag iemand aan komen lopen. Zodra hij dicht bij genoeg om het gezicht te zien zag ze dat hij een koptelefoon op had. Ze glimlachte even naar hem, maar verwachtte geen reactie terug.

Maxwell had wel degelijk gezien dat de blondine naar hem had geglimlacht, en onzeker lachte hij terug. Wat moest ze van hem? Ze leek hem zo'n typische bitch. Zo'n eentje die vreselijk misbruik van hem zou kunnen maken. Of zijn muziek zou stelen. Max fronsde bij zijn gedachtes, en klemde zijn muziekschrift stevig tegen zich aan.

Zodra Hope die lach zag wist ze het al gelijk. Hij vond haar een bitch. Dan had zij nu al besloten dat hij een uit de lucht gevallen kakker was. Ze keek naar het muziek schrift wat hij opvallend dicht tegen zich aan had geklemd. Alsof muziek máken me wat kan schelen. Stumper dat ie is.

Max schraapte zijn keel en zette zijn muziek wat harder, zodat hij niets zou horen als ze al tegen hem wou praten. Hij ging in een van de vensterbanken zitten en sloot zijn ogen. Hij zette zijn laatste compositie op en schreef de fouten op.

Het schrift wat Hope mee had pakte ze erbij. Zolang de jongen daar zat, kon zij inspiratie op doen van zijn kleding. Ze ging een stukje verder op in een vensterbank zitten, ver genoeg dat hij niet zou zien dat ze hem bekeek.

Max opende zijn ogen en schreef wat noten op. Hij keek even over zijn schouder op het blonde monster te vinden, en hij fronste dieper toen hij haar niet zien kon. Waar zat ze?! Was ze nu al weg? Direct ontspande hij. Hij keek nog eens rond maar zag niemand, dus hij besloot zijn boxjes in plaats van zijn oordopjes aan te sluiten. Hij zette een van zijn dance nummers op en luisterde diep in gedachte naar zijn eigen muziek.

Geïrriteerd door de dance-muziek keek Hope op. Op een feestje was het leuk maar als ze aan het tekenen was had ze liever pop of r&b. 'Eh hállo kan het wat zachter?' zei ze op een bitcherige en luide toon. Ze stond op en legde haar schrift achter zich om haar woorden wat kracht bij te brengen, wat met haar lengte niet veel verschil bracht.

Wat had iedereen hier toch tegen muziek?! Tss. "Hater," mompelde Max terwijl hij zijn nummer switchte en tegelijkertijd de muziek wat zachter zette. Hij sloeg de bladzijde van zijn schrift om en begon de fouten van dit nummer op te sommen. Bijna niemand hoorde de fouten. Ze waren er ook nauwelijks, maar Max wou dat het perfect was.

Hope hoorde het gemompel van de jongen. 'Eh wát zei je daar?' zei ze op een beledigde toon. Met een arrogante blik liep ze naar hem toe. 'Ik vroeg gewoon of het wat zachter kon.' zei ze met priemende ogen.

Geïrriteerd keek Max op. "Hij staat nu toch zachter?" Hij keek haar aan, en sprong toen uit de vensterbank. Hij ruimde zijn spullen op en draaide zich naar het meisje. "Het irriteert me dat je aan het tekenen bent. Zou je daar mee willen op houden?" Hij snoof.

Hope keek met nog bitcherige ogen. 'Het irriteert mij dat jij bestaat. Kun je daar dan ook mee ophouden?' zei ze arrogant. Ze liep met een zwiep van haar haar heupwiegend weg en ging weer in de vensterbank zitten.

Max keek het meisje ongelovig aan. Kon iemand nog dommer zijn? "Typisch," merkte hij spottend op toen hij haar kladblok tekeningen zag. "De geblondeerde bitch ontwerpt," zei hij bars. Waarom waren alle mensen hier zo haatdragend?! Thuis vond iedereen zijn muziek mooi en wouden ze er meer van horen, en hier had hij nog geen een compliment gehad.

Toen hij hoorde wat hij zei over blonde bitch keek zij hém ongelovig aan. 'Achja, soms moet je je als een bitch gedragen om bepaalde dingen gedaan te krijgen.' zei ze alsof ze alles beter wist. 'Oh en trouwens, the hair is real.' zei ze droogjes erachter aan. Wat een rare mensen zaten hier op deze school

"Maak dat de kat wijs. Je hebt bruine ogen en een bruine huid. Of is dat ook allemaal nep?" zei hij scherp tegen haar. Hij haalde diep adem. "Excuseer, ik wil nu graag mijn tijd aan betere - en echtere - dingen gaan besteden."

Hope keek hem kil aan. 'Zonnebank. Of hebben ze daar waar jíj vandaan komt nog nooit van gehoord. Schooier.' zei ze met een opgeheven hoofd. Ze ging zitten en begon te mediteren.

"Ja, zonnebank bruin noem ik nep, snol," zei hij geïrriteerd. Hij zuchtte overdreven. Wat was dit voor wezen?! Dacht ze dat ze zo ooit vrienden zou maken? Hij keek haar raar aan. "Probeer je nou je rust te houden?"

Hope draaide haar gezicht naar hem toe. Ze opende één oog. 'Ik ben boeddhist. Ik kalmeer mijn chackra. En haal mijn karma weg.' en ze sloot haar ogen weer.

Max wangen bolden op van de ingehouden lach. Helaas kon hij hem niet zo goed bedwingen en hij klapte dubbel van het lachen. "Woeeeeeeeehahahaha, hahahaha!!!!! Sorry, ahahahaha!" Hij veegde de tranen van het lachen van zijn gezicht en probeerde rustig adem te halen. "Hahah, zo hey. Wat een bullshit." Max keek haar met pret oogjes aan.

Hope zuchtte geïrriteerd. 'Jíj hebt karma.' zei ze terwijl ze hoopte dat er een lamp op zijn hoofd begon te vallen. Ze ademde nog een paar keer diep in en uit. 'Namasté.' zei ze tenslotte en ze stond weer op.

"Is Namasté boeddhistisch eten?" vroeg Max geïnteresseerd, en hij leunde tegen een muur. Hij gedroeg zich echt als een eikel. "Ehmm.. Sorry, van daarnet. Ik had je niet moeten uitlachen om je.. geloof. Dat is zwak van me." Hij keek haar verontschuldigend aan.

Hope keek hem wantrouwend aan. 'Namastse betekend ik erken de goddelijkheid in jou. In buddha dus.' en ze bekeek hem ondertussen van top tot teen. 'Maakt niet uit ik lokte je ook uit.' zei ze met een knipoog.

Maxwell glimlachte onzeker toen ze hem een knipoog gaf. Wat voor knipoog was het?! Was ze nu met hem aan het flirten? Hij rilde al bij het idee. Hij ging naast haar in de vensterbank zitten en keek haar lange tijd aan. "Jij doet dus mode, hmm?"